To, że emocje które odczuwamy widać na naszych twarzach i a sposób wyrażania podstawowych emocji jest ponad kulturowy udowodnił Paul Ekman. W swojej liczącej ponad 500 stron publikacji opisał wszystkie grupy mięśniowe, które biorą udział w prezentowaniu określonych emocji. Szkolenie u profesora, które pozwala z dużą dozą prawdopodobieństwa czytać z twarzy jest jednak długie, trudne i kosztowne – zaledwie około setki osób zdołało szkolenie ukończyć. Naukowcy z MIT opracowali jednak okulary, które pozwolą nam odczytywać emocje u rozmówcy bez specjalnych szkoleń i wypracowanej spostrzegawczości.

Okulary, opracowane przez Rosalind Picard mają wbudowaną mikroskopijną kamerę wielkości ziarenka ryżu. Kamera rejestruje mikroekspresje wyrażone za pomocą drgnięć i ruchów poszczególnych mięśni twarzy. Następnie zebrane dane przekazywane są do bazy danych ukrytej w niewielkim, noszonym przy ciele komputerku (np. w kieszeni koszuli). Po zidentyfikowaniu emocji, z prawej strony oka w okularach miga dioda, która swoim kolorem informuje użytkownika „emocjonalnych okularów” o tym, czy jego rozmówca odczuwa emocje negatywne, neutralne czy pozytywne.

Oczywiście okulary nie działają tak dobrze jak specjaliści. Po pierwsze, jak na razie mają jedynie 64% skuteczności (ale to i tak więcej, niż nie wyszkolony człowiek), po drugie zaś, odczytują jedynie 24 specjalne punkty na twarzy z których tworzy się sześć kombinacji emocji: myślenie, zgoda, koncentracja, zainteresowanie, niezgoda, zakłopotanie.

Okulary miały być przede wszystkim narzędziem dla osób z autyzmem, którzy mają trudność z rozpoznawaniem emocji na twarzach innych ludzi. Prawdopodobnie jednak, każdy z nas chciałby mieć taki „detektor prawdy” – przynajmniej na imprezach nigdy już nie bylibyśmy nudni, bo wiedzielibyśmy, kiedy trzeba powiedzieć żart, a kiedy nasza tyrada nie wzbudza zainteresowania.

Popularity: 1% [?]