Pomoc dla dzieci zaniedbywanych i bitych w domach rodzinnych organizowano od początku XX wieku. Jednak dopiero w roku 1962, problematyką tą zainteresowali się specjaliści z różnych dziedzin. Stało się to za sprawą Henry’ego Kempe, który zorganizował wówczas interdyscyplinarną konferencję poświęconą dzieciom maltretowanym. On również jest autorem, uznawanego dziś powszechnie, syndromu dziecka maltretowanego.

O tym, iż dziecko doświadczające przemocy w rodzinie cierpi, nie trzeba współczesnie chyba nikogo przekonywać, zwłaszcza, jeśli jest ono ofiarą przemocy fizycznej. Siniaki, otarcia, złamania, ślady od przypalania papierosem, to dość oczywiste skutki doświadczanej przemocy. Nieco większy problem pojawia się wówczas, gdy dziecko pada ofiarą przemocy psychicznej i emocjonalnej. Jej skutki trudno dostrzec na pierwszy rzut oka, zwłaszcza przy krótkotrwałym kontakcie z dzieckiem. Wyzwiska, krzyki, groźby, upokorzenia, nierealne wymagania, czy ciągłe zakazy, nie pozostają jednak bez echa i w trwały sposób odciskają swe piętno na psychicznym i emocjonalnym funkcjonowaniu młodego człowieka.

Dziecko nie musi jednak doświadczyć żadnej z form przemocy, by odczuwać jej negatywne skutki. Wystarczy, że będzie jej świadkiem. Zamknięte w swoim pokoju może nawet nie widzieć awantur, czy sytuacji bicia matki, ale i tak usłyszy jej płacz, krzyki i wyzwiska. Dostrzeże również bezpośrednie skutki przemocy, takie jak na przykład zdemolowane mieszkanie, siniaki, czy policjantów w domu. Dziecko takie czuje atmosferę napięcia w rodzinie, strach i obawy, pojawiające się za każdym razem, gdy sprawca przemocy wraca do domu. Bycie świadkiem przemocy w rodzinie, jest dla dziecka silnym urazem psychicznym, zwłaszcza, gdy ofiarą tej przemocy jest jego matka.

Na podkreślenie zasługuje też fakt, iż aby pojawiły się u dziecka zaburzenia emocjonalne, nie musi być ono świadkiem przemocy fizycznej, przemoc psychiczna i emocjonalna, tylko pozornie jest „lżejsza”, zwłaszcza w przypadkach, gdy jest ona chroniczna. Zaburzenia emocjonalne u dzieci – świadków przemocy – przejawiają się w kilku aspektach: w zaburzeniach zachowania (np. w agresywnych zachowaniach wobec innych dzieci lub zwierząt, w napadach złości, nadruchliwości), w problemach funkcjonowania społecznego (np. w niezdolności do empatii, w odrzuceniu przez rówieśników), w problemach emocjonalnych (np. w lęku, złości, wycofaniu, w niskiej samoocenie) oraz w zdrowiu fizycznym (np. w bezsenności, nocnym moczeniu, zaburzeniach jedzenia). Dzieci będące świadkami przemocy w rodzinie mają też często problemy w prawidłowym rozumieniem miłości oraz bliskością w związku.

Patogenny wpływ przemocy przejawia się również w tym, iż dzieci jej doświadczające nabywają agresywnych wzorców zachowania. Przemoc w rodzinie, nie wpływa jednak na wszystkie dzieci w takim samym stopniu oraz w taki sam sposób. Wpływ ten zależy, przede wszystkim, od wieku dziecka, jego płci, a także od wsparcia, jakie otrzymuje on od innych członków rodziny. Żyjące w rodzinach z problemem przemocy niemowlęta, cierpią na różne problemy zdrowotne, są płaczliwe, na ogół również źle śpią. Pochodzące z takich domów dzieci w wieku przedszkolnym, często są zlęknione i wycofane. Starsze dzieci są z kolei niejednokrotnie wycofane i agresywne. Więcej zachowań agresywnych przejawiają chłopcy. Dziewczynki natomiast są ciche, pasywne i zazwyczaj bardzo nieufne.

Badania wykazały, iż separacja rodziny od sprawcy przemocy, a także posiadanie wsparcia, sprzyjają znacznemu obniżeniu poziomu zaburzeń emocjonalnych.

Popularity: 1% [?]